Gelukkig in leven!

We wisten hoe en waar we de metrobus moesten nemen. Ook het uitzoeken van onze bus ging zeer soepel op het bus station. Wel kwamen we er achter dat het prijsverschil zat in wel of geen wc aan boord hebben. Dus nog snel even naar de toilet Hollandse prijzen 40 cent!
Vervolgens hebben we inderdaad 4 uur in de bus gezeten en kwamen we aan in Santa Marta. Het was onderhand half 7, want we hebben het in de ochtend rustig aan gedaan. Hierna hebben we toch maar een taxi gepakt naar Taganga, waar we vervolgens opgewacht werden door Christine een meisje die Irene had ontmoet op 1 van haar India reizen!
Zij werkt daar als een soort propper/ informatione. Een super lieve meid, maar wel heel gaotisch in haar hoofd. Ze heeft ons geholpen aan een goed hostel en we hebben er ook een prima prijs voor betaald! Maar tja wat wil je, we kregen namelijk ook gelijk wat inside information over Taganga! Het voelt echt mega relaxt, maar schijn bedriegt. Er gebeuren hier regelmatig overvallen kleine kinderen gebruiken messen en grote gebruiken pistolen.... Mmmm das wel even andere koek. Daarbij hebben we gelijk die avond Dave ontmoet die slachtoffer is geworden van 1 van deze overvallen. Hij wou ze achterna gaan struikelde en zijn knie lag open. Hier is vuil in gekomen en uiteindelijk moest hij geopereerd worden omdat het eerste Ziekenhuis zijn wond was vergeten schoon te maken voor ze het gingen hechten. Nou nou dat is me en verhaal! Uiteindelijk hebben we de volgende dag zeer weinig uitgevoerd, vooral Skype en een verslag gemaakt. Die avond hebben we bij Christine gekookt en gegeten de bonen duurde vrij lang voor ze gaar waren hahah dus om 23:00 zaten we te eten. Daarna snel naar de buurman om te vragen of hij ons thuis wou brengen, want ze wou niet dat we alleen gingen, maar goed ook. Want we waren helemaal verdwaald en met de telefoon in de hand opzoek naar het hostel Koala. Weer een dag je niet veel gedaan, maar wel Christine de opdracht gegeven dat ze voor ons ciudad perdida mag boeken voor 5 dagen. De volgende dag werden we op een redelijke tijd opgehaald voor de trek. Die toch weer zo'n 300 euro is. Achteraf zeker de moeite waard maar hemel wat was het zwaar.
Het begon met eerst naar santa marta rijden, hier konden we pinnen. Natuurlijk moesten we weer op dit moment 3 banken af voor we geld hadden. Maar wel een heerlijk sapje kunnen drinken, limoen jugos (sapje) verse limoenen worden geperst, met suikerwater in een bak van zeker 15 liter, wat een heils karwei! Hierna zijn we zeker 2,5 uur onderweg geweest. Heerlijk zitten kletsen met de groep waar we me waren. Nog even tanken tussendoor, hier konden we naar de wc nou een bijzondere plek. Het huis was aan de buitenkant versiert met dode beesten en aan de binnenkant met posters van naakte vrouwen. Mmm rustig plassen...
Hierna zijn we naar t eerste dorpje gereden Mamey waar we een lunch kregen. Nou toen moesten we er aan geloven. We liepen weg en het eerste wat Irene zegt: oh god we hebben een snel lopende groep! Tja dat klopt wel we moesten lopen alsof we een afspraak gingen missen... Hmmm waar had ik dat ook...oh ja Salkantay?
Goed de eerste dag was heel simpe, afzien!! T was in de bloed hitte naar boven klimmen en vervolgens nog een tijdje lopen voordat we bij t kamp aan gekomen waren in Adan. Het was maar 6 km, maar toch al een pittige wandeling. Hier werden we verrast met een hangmat. Iets wat ik al heel lang wilde!
'S avonds hebben we gezellig presidenten gedaan, ik moet zeggen een leuk kaartspel en ons groepje was echt heel gezellig!! Nu naar bed, maar tja uit eindelijk geen oog dicht gedaan echt vreselijk. Ik heb me liggen irriteren aan elk geluidje; elke zucht, kip, varken, gesnurk meerdere mensen, gekraak van de balken omdat daar de hangmatten aan vast zaten. Dan was ik eindelijk in slaap gevallen kreeg ik ineens een voet tegen mijn schouder aan waardoor ik wakker werd, vervolgens lag ik kont aan kont met irene een rustige nacht is heel anders!! Om 4 uur wakker door het keuken personeel en om 5 uur op, zodat we om 6 uur konden gaan lopen. Een fikse wandeling gaat het worden zo en 7 uur lopen. Na de lunch een heerlijk bord pasta en een verfrissende duik in de rivier veranderde het landschap volledig, we zaten echt midden in de jungle! En ja hoor om een uur of 4 begon het te regenen. Ik liep onderhand al een uur alleen in de jungle want als je een foto maakt of een stukje gaat filmen raak je vanzelf de groep kwijt. Maar gelukkig ben ik redelijk oplettend want ik hoorde iets kraken vlak voor me dus ik dacht ik blijf even stil staan om te kijken wat er gebeurd. Valt er ineens een arm van een boom naar beneden! Nou dat was best even schrikken. Ik kon er gelukkig onderdoor en mijn weg vervolgen. Hierna moesten we een rivier oversteken en nog stukken klimmen over de rotsen voor we in het kamp aan kwamen genaamd Romualdo. Ik was best wel een beetje stuk na zo een 14 km, maar snel en douche genomen. Na het eten nog een kaartje gelegd en daarna onze fijne bedjes in... Stinken dat het muggennet en het matras deed. Ik denk dat het daar echt elke dag regend in de middag. Die ochtend op pad naar ciudat perdida! Weer om 5 uur op, zodat we tijd hadden om in de Ciudad Perdida te kunnen verblijven. Gelukkig was het net licht op het moment dat wij gingen lopen. De rivier moesten we over steken met behulp van een touw, zodat je niet door de stroming mee genomen kon worden. Dit ging helemaal goed, maar daarna heb ik geschiedenis geschreven!
Ik liep op een riggel en ik gleed uit met mijn voet, voor ik het wist voelde ik me van de riggel glijden. Mijn rechterarm stak ik uit om iets van de weg te pakken. Het bleek een steen te zijn, maar deze glipte zo uit mijn vingers. Tegelijk keek ik om me heen en zag ik links een grote plant. Vervolgens greep ik hiernaar en deze had ik beet. Gelukkig was deze sterk genoeg om mij te houden en bungelde ik boven de afgrond. Het Meisje wat achter me liep Aleid kon de held uit hangen en binnen 2 seconden gooide ze haar camera op de grond en stak ze een hand naar me uit. De jongen daar achter pakte haar middel beet voor de zekerheid. Het werkte ik voelde me veilig genoeg om af te zetten met mijn voeten en naar boven te rennen, terwijl ik haar hand vast had. Wat je allemaal in een fractie van seconden kan denken en doen!! Van de spanning begon iedereen te huilen, maar gelukkig alles goed afgelopen. Ik heb daarna nog wel even gekeken waar ik terecht had kunnen komen. Dit was inderdaad op een hoopje rotsen die 3,5 meter onder me lagen. Tja met trillende benen toch weer op pad nu de 1200 treden op. Boven aangekomen stikt t van de muggen, oh ja iets langs aan of mee, natuurlijk vergeten. Dus met de spray maar blijven smeren! De stad Ciudad Perdida is gesticht in 700 na cristus en hij is weer verlaten in 1600. In deze tijd kwamen de spanjaarden en is er veel oorlog geweest tussen de inheemse mensen en de spanjaarden. De stad is weet herondekt in 1975. Er zijn daar cirkels waar de huizen opstonden en vroeger was de begraafplaats van de mensen een tombe onder het huis. Hierdoor is er ook een rage geweest om deze graftombes te ontdekken en vervolgens leeg te roven. Het meeste is uiteindelijk toch in Bogota terecht gekomen, maar er zijn natuurlijk ook spullen verloren gegaan. Uiteindelijk is Ciudad Perdida dus open gesteld voor toeristen, wel is hier een afspraak over gemaakt met de lokale mensen. Dat toeristen hier naar toe mogen, maar dat dat de regering dan de andere steden met rust moet laten. De naam van de bevolking is Muisca een tayroonse indianen stam en zij gebruiken deze plek om nog steeds voor festiviteiten.
We liepen een stukje verder en op elk veld staan 2 stenen bakken met een steen erin. Dit is een vijzel. 1 is er voor het vermalen van kruiden voor medicijnen en de ander voor het koken.
Ook valt ons op dat het steeds verder om hoog loopt. Nu hadden ze dus blijkbaar in de tijd al verschillende rangen. De koning boven in en zijn handlanger de Sjamaan Woonde onder hem. De koning moest deze priester om adviezen vragen. De Sjamaan kan genezen, voorspellen en bemiddelen tussen het after leven en nu.
De techniek die hij daarvoor gebruikt is het opwekken van een toestand van een trance. Er zijn 3 niveau's van Sjamaan. Niveau 1 is de hoogste alwetende. Hij kan niet vervangen worden door 2 of 3. Als hij dood gaat, wat hij natuurlijk optijd doorkrijgt in een verspelling, moet hij een vrouw zoeken die zwanger is van een jongen. Deze vrouw neemt hij in huis en verzorgt haar met eten en een gezonde levensstijl. Zodat de jongen zo puur mogelijk geboren wordt. Deze jongen zal daarna dit huis nooit meer verlaten, want hij wordt dan opgeleid als sjamaan. De sjamaan mag ook niet zomaar bezocht worden, want mensen zoals wij zijn geïnfecteerd aan allerlei slechte stoffen en dit zouden we kunnen overdragen. Zoals je merkt aardig complex verhaal.
Op de hoogste berg zaten een aantal jongens van het leger zij moeten daar 6 maanden zitten, gewoon op wacht. De overheid wil dat toeristen ciudad perdida kunnen bezoeken. Vandaar dat er overal militairen van de overheid zitten, zodat de guerillas op afstand blijven. En wij maken natuurlijk de wisseling van de wacht mee... Terwijl we terug lopen. 1 van die mannen had blijkbaar geen lampje en heeft bij alle toeristen gevraagd gelukkig kon 1 iemand uit onze groep Eelco, zijn lampje geven. Hij was zo blij al een kind.
Bij het verlaten van de stad moesten we ook nog eens door een mega snelweg met rode mieren lopen. God wat voelde ik me rot nadat ze me drie keer gebeten hadden, rennend en vliegend met rare bokkesprongen vloog ik de trap af!! Eelco snapte er niets van totdat ik go.....domme hoorde toen begreep hij mijn hectische reactie.
Het was een lange tocht terug in totaal 14 km, maar aangekomen in Mumake maakte alles wel weer een beetje goed. Een heerlijk bedje en prima eten hoewel Peter zei, nou iedereen zijn ding. Eelco en Tombe Misselijk. Toby aan de schijt, Maarten een dikke enkel van de muggen, jij valt bijna in een ravijn en ik lust geen bonen!!! :-( haha geweldig t klokje rond. De laatste dag kwam ik een Andere groep tegen die mijn verhaal hadden gehoord, maar t was al helemaal anders.... Haha een Nederlands meisje was van de brug gevallen, maar door haar snelle reflexen kon ze de planken pakken en is ze weer omhoog getrokken. Zo zie je maar wat een sterke verhalen ik in de wereld breng;-).
Ach ik ben allang blij dat ik het na kan vertellen. Er zouden een aantal mensen uit onze groep naar parke tayrona gaan en dit heeft mij op een idee gebracht, maar na een dag of 2 rust eerst naar..... La guajira.