Dit is de meest vreemde tour die ik ooit heb gemaa

Het begon wel goed we werden netjes in het holst van de nacht opgehaald, wel 30 min te laat, maar dat geeft niet. We zouden namelijk toch de enige zijn, want daardoor kon de prijs niet naar bededen.
Wat een verrassing een hele bus vol Haha! En vanaf moment 1 dat de chauffeur het gaspedaal aanraakte waren we zo misselijk als een hond.
Ik weet niet hoe hij het voor elkaar krijgt, maar zelfs tijdens het gasgeven kon hij remmen!!

Op naar La Guajira dit is een regione in het noord oosten van Colombia. Waar het lekker warm is zo een 45 graden het grootste gedeelte is daar woestijn gebied.
Onze eerste stop was ontbijt in nou wat een luxe een arepa, met een worstje. Nou t was niet te hachelen zullen we maar zeggen. De arepa smaakt voor mij naar vis van gister en in de worst zaten nog zenuwen!
Na het gruwelen weer verder gereden de 2de stop was: Las Salinas, dit is de plek waar ze zout winnen uit de oceaan. T water wordt in baden gedaan en door de hitte droogt 't water op en hou je zout over. Op 't internet ziet het er veel indrukwekkender uit, want we waren nu in het begin regenseizoen en dan werken ze niet.
Maar 't was wel interessant om het gezien te hebben. Wat ik moeilijk vond was dat er allemaal kinderen op ons afrenden, die vodjes van kleren aan hadden en deze vroegen om geld. Snel de bus in en verder rijden. Midden in de woestijn gestopt om foto's te maken. Wat een bijzonder en mooi gezicht dat kennen we toch echt niet in ons natte, groene kikkerlandje.
Wat nog meer bijzonder was dat uit het niets een man op een fiets verschijnt! Ik dacht dat wij het fietsland waren, maar hier gebruiken ze het toch ook erg graag. Zie je jezelf al fietsen door een woestijn 45 graden met een hele hoop wind, ik zeg: gekkenwerk!!
Vervolgens werd de bus zowat aangevallen door en hele hoop kinderen! Hiervoor hebben we van te voren snoep voor gekocht, dus als een soort van Sinterklaas reden we door dit gebied. Een hele attractie!

Hierna kwamen we aan bij het hostel in Jepirra waar we die nacht zullen verblijven! Na een uitgebreide lunch wat ik heb gedeeld met een ander Nederlands meisje Merel. Zij kreeft en ik vis, en andersom, heerlijk! Vervolgens snel om kleden, want we gingen naar een strand.
De hele busrit heeft de gids allemaal informatie gegeven. Irene en ik dachten ons wel te kunnen redden, maar hij ratelde zo in vaktaal dat wij er niets van begrepen! Ook het Nederlandse meisje wat nog meer Spaans wist kon het niet altijd volgen. En de man die in Californië woont, maar geboren is in Colombia, voelde zich niet geroepen om alles te vertalen. We zijn langs een begraafplaats gereden, maar t verhaal... Geen idee.

Bij het strand was ook een uitkijkpunt prachtig om te zien, maar t was echt gevaarlijk om omhoog te lopen! De wind was zo sterk dat je uit evenwicht geblazen werd, maar het uitzicht was fantastisch! Daarna lekker de zee in die echt een perfecte temperatuur heeft! Ik schat zo rond de 28 graden. Even fris en daarna , heerlijk genieten. Vervolgens voor de zonsondergang naar vuurtoren met een uitkijkpunt. Helaas viel deze een beetje tegen.
Die avond weer heerlijke vis gegeten en na een spelletje presidenten wat ik de lokale bevolking aan het leren was naar bed.

De volgende ochtend werden Irene, Merel en ik opgehaald door een man met zijn zoon van 19 jaar. En nu begon voor ons de interessante deel van de tour!
Dit waren namelijk bewoners van deze regio! En we hebben veel geleerd over hun cultuur, voornamelijk omdat zoon sprak over zijn leven daar!
De eerste stop was bij een treinbaan waar net een trein langs reed met tig wagons dit is waar ze het zout in vervoeren. De naam van de mannen zijn, Jacobo de vader en chauffeur en Adolfo de zoon moesten hier even boodschappen doen voor de lokale gemeente Punta Aguja. Daarna hebben we al door elkaar geschud over een soort van weg gereden. Op een gegeven moment stonden we ineens stil! Achter een bosje kwam een klein jongetje met een touw te voorschijn, hieraan zat een tak gebonden die de auto tot stilstand heeft gekregen. Zo word je hier dus overvallen als je alleen bent! Jacobo zat luid schreeuwend achter het stuur blijkbaar maakte dit indruk, want het jongetje droop af.
Vlak daarna stopte we bij een kraampje waar garnalen verkocht werden, voor ons een gek idee omdat het lijkt alsof je midden in de woestijn bent. Maar je zit in het echt maar zo' 3/4 km van zee. Vervolgens hadden we een stop om te kunnen tanken, eindelijk want ik moest echt heel nodig plassen! Dus ik vragen naar de toilet... Er werd flink om zich heen gekeken en toen als antwoord nou buiten de hekken. Ok gelukkig stond ik per toeval goed op de wind, normaal hoef je daar als vrouw nauwelijks aan te denken, maar hier was het een must!! Hierna werden we weggestuurd met zoon lief om naar de duinen te gaan. Nou ik vond het inderdaad het mooiste van de hele trip. Wij kennen duinen, maar bij ons is de prachtige kleur van zand doorbroken door het helmgras. Hier was vrijuitzicht met de zon blauwe lucht en een blauwe zee op de achtergrond!! Het was heerlijk daar! Zoon lief is zijn vader gaan halen en vervolgens hebben we hen na een half uur ontmoet. Toen we in de auto zaten hebben we de ene sprinkhaan na de andere gezien terwijl we ze nergens anders hebben gezien. Aangekomen in Punta Gallinas hebben we de vuurtoren (wat vroeger een stenen gebouw was, nu alleen een ruïne en een nieuwe ijzeren bouwwerk als vuurtoren) gezien. Dit was wel het bewijs dat we op het puntje zijn van Colombia, hier waren weer heel veel vogels.
Toen kwamen we aan in het huis van de man! Hebben we eerst onze lunch gehad. Het was onderhand 17:00 uur. Vervolgens zijn we met de zoon naar een plek gegaan waar een mooie zonsondergang kan zijn; Punta aguja, maar helaas 't was niet echt mooi. Wel was zijn verhaal interessant! Hij vertelde dat hij maar 1 vrouw wou en maximaal 3 kinderen. Ik stond er een beetje van te kijken dat hij me dit vertelde, want voor mij is het logisch dat je 1 vrouw hebt en 3 kinderen is eigenlijk best veel. Maar goed ik weet dat de cultuur hier heel anders is, hier hebben ze grote gezinnen.
Nou ' t blijkt achteraf heel anders in elkaar te zitten in deze omgeving is het namelijk heel gewoon om meerdere vrouwen te hebben en dus ook meerdere kinderen uit verschillende gezinnen. Ze zijn hier heel open in en accepteren de andere vrouw en boertjes of zusjes. Sterker nog we hebben dit mogen aanschouwen!
Het gezin waar we verbleven was een hele puzzel, maar met wat verduidelijkte vragen komen we er aardig uit hoe de verhouding is. Hij heeft in ieder geval 4 zussen en 1 broer. Na een avond gevuld te hebben met douchen, spelletje dobbelen naar bed. Heb ik voor het eerst in mijn leven in een hangmat, met mijn eigen klamboe een super nacht gehad!

De volgende dag was de planning om aan 1 stuk terug te rijden hier zouden we dan zo 'n 3 uur over doen. Maar die ochtend hadden zich al 4 mannen verzameld bij de auto om er naar te kijken. Maar goed we gingen op pad, nou de auto werd vol gestouwd met tante en nicht en monteur. Later kwam er ook de tweede vrouw bij met kind en zwanger.
Het is hier ook een soort van status. De vrouwen zijn blij als ze een man hebben gevonden die hun wil onderhouden. En voor de man is het zolang hij de vrouw en de kinderen maar kan onderhouden prima, dus hoe meer hoe rijker de man is, logica toch?
Na 2, 5 uur gereden te hebben stonden we midden in de woestijn stil en ging de monteur in het zand van de woestijn onder de auto liggen. Terwijl wij vergingen van de hitte en honger dus we hebben elkaar wat te eten gegeven. Ik gaf kaakjes weg en merel water we ontvingen een stuk vis of een vissen kop, Super lief!!

Goed na de lunche weer in Jepirra konden Irene en ik ontspannen en Merel moest als de wiedeweer terug reizen, want de volgende dag zou ze naar Ciudad Perdida gaan. Die avond vroeg naar bed want door te vragen kwamen we achter een hoop dingen!
We zijn onze eigen Gids!
Uh hoe laat hebben we morgen ontbijt?? Oh nee jullie hebben hier geen ontbijt, jullie moeten om 5 uur met deze man mee! En dan hebben jullie ontbijt daar maar hij zet je in Santa Lucia af en vandaar moeten jullie een taxi nemen dat kost beide 10.000. Oh dus jullie krijgen van mij geld om dit te betalen.
En t ontbijt oja daar krijgen jullie ook geld voor, nog eens 6.000. En de taxi brengt jullie naar: Maicao waar jullie vervolgens op de bus moeten naar Santa Marta.
Nou je begrijpt natuurlijk wel dat we er meer dan een half uur over hebben gedaan om het hele verhaal te begrijpen. Ook kregen we nog een papiertje mee met de naam van de buschauffeur en zijn telefoonnummer.
Bij het ontbijt, want alles was goed verlopen, kwam de chauffeur zich voorstellen. Vervolgens wilde Irene ineens kijken voor een Manta, omdat we voor mij een tas gingen zoeken. Helaas de tas die ik wilde hebben, zou in Palomino te koop zijn. Na dik 1,5 uur gezocht te hebben heeft Irene een Manta naar haar zin gevonden, namelijk de eerste die ze aan had. Na een aantal uren in de bus gezeten te hebben en gegeten te hebben bij een weg restaurant wat ook inclusief was, ik was even vergeten dat we op een tour waren.
Eindelijk kwamen we bij de tassen aan die ik wou hebben! Dit is een tas gemaakt door de Indians Arawak, de indiaan deed moeilijk over de onderhandeling en de hele bus zat te stressen over een paar minuutjes meer. Dus helaas met veel bombarie de bus in. 2 sec later zei ik ik wil hem wel kopen ookal zegt iedereen dat hij te duur is! Nee hij kon niet meer terug keren en in Santa Marta waren ze goedkoper! Daar zat ik dan zwaar beledigd in de bus en in Santa Marta waren ze echt een stuk duurder. Die avond werd ook alles me te veel alle spanningen kwamen boven.
Waardoor Irene en ik besloten hadden van beide kanten om even rust te nemen. We zijn lekker gaan dansen in de discotheek Mirador in Taganga en daarna gaan Ireen en ik even onze eigen weg!